Georgia

σου είπα οτι θα γράψω κάτι
αλλά μάλλον δε μπορώ να γράψω πολλά

παραμένει πάντα ανοιχτό αυτό το θέμα με τις λέξεις
και τα απροσδιόριστα μηνύματα
μάλλον αυτό είναι αυταπόδεικτο

κάποια βράδια κάνω όνειρα άξια να σταθούν και το πρωί,
έτσι πιστεύω τουλάχιστον
αλλά κανένα πρωί δεν κάνω σχέδια για τίποτα
περιφέρομαι εδώ και κει
σε παίρνω τηλέφωνο, 
κάθομαι στον υπολογιστή και χαζεύω,
μαγειρέυω άγευστα φαγητά
και περιμένω
τίποτα το ρομαντικό δε περιμένω
δε πρόκειται για αναμονή 
αλλά για τέχνη
(και καλά)

ησυχία vs μουσικής
αλλά η ησυχία είναι ειλικρινής
σου λέει δε συμβαίνει τίποτα
έτσι είναι κι αν σου αρέσει
το δέχομαι
η ησυχία και η ακατανόητη παρουσία των γειτόνων στο ηχητικό μου πεδίο
γεμίζει το μυαλό μου εικασίες
τις σκοτεινές ώρες γίνεται λίγο επίπονο λόγω φορτισμένης φαντασίας 
αλλά διαλέγω να ταχθώ με το καλό
σαν καλό κορίτσι 
πάντα

σε λίγες μέρες δε θα σου μιλάω
και θα καταλαβαίνεις
μάλλον γι' αυτό λένε οτι μία φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις
ίσως οι φωτογραφικές μηχανές φτιαχτήκανε
από ανθρώπους που κουράστηκαν να μιλάνε

μακάρι να μπορούσα να γράψω τους στίχους από 
αυτά τα τραγούδια
αλλά και να μπορούσα
μάλλον δε θα τους αξιοποιούσα αναλόγως
οπότε καλύτερα έτσι
πολύ καλύτερα έτσι
 

αυτοανάφλεξη

«κάθε μέρα ξυπνάω με μια φωτιά
να εξαπλώνεται μέσα μου,
κι ένα ποτήρι οινόπνευμα στο κομοδίνο μου.
κάθε νύχτα φλέγονται, μέλη μου ήδη καμένα,
κι εγώ γεμίζω τη μπανιέρα μου βενζίνη.
αν γίνεις καύσιμο υλικό,
τότε μονάχα θα σε αφήσω να έρθεις,
να μπεις κάτω από το δέρμα μου,
να γίνουμε μια εύφλεκτη μάζα.
κι ύστερα δε θα πλησιάζουμε βενζινάδικα
και δε θα μπαίνουμε σε αεροπλάνα
μέχρι μια μέρα που θα σταθούμε
στη μέση του κόσμου,

(μια συνηθισμένη μέρα,
μια συνηθισμένη νύχτα,
με αστέρια θολά, δορυφόρους και φώτα
καληνύχτα,
σε μια κίνηση ο κόσμος θα σπάσει
εγώ, εσύ κι ένα σπίρτο) 
 
και θα ανατινάξουμε τον κόσμο.
αυτό είναι το μόνο όνειρο
που άξιζε μια ευκαιρία:
εγώ κι εσύ να ανατινάξουμε τον κόσμο.
σκέψου το.
όταν μου λες πως θα κανες τα πάντα για μένα:
θα ανατίναζες τον κόσμο μαζί μου,
μια τυχαία μέρα;»