ύστατη προσπάθεια καταγραφής

της εξηγούσα γιατι δε μου αρέσουν πια αυτα που γραφω και με εκανε να θέλω να γράψ
ω οπως ακριβως γράφω και μου θυμιζε γιατι γραφω ετσι και μου γινοταν σαφες γιατί δε θα
ξεφυγω ευκολα απο αυτα που γραφω ακομη κι αν τα σιχαθώ. και ολα αυτα χωρις να πει τίποτα. εστω κάτι λιγο
για να δικαιολογηθω αργοτερα σε μενα και σε σένα. υστερα δηλωσε πως υπαρχει αυθαιρετα και εγω δηλωσα αρνηση συμφωνιας αν και θα επρεπε να ειχα δηλωσει σιωπη. για λογους σιωπής. εγώ περπατούσα στο δρόμο με ένα αγόρι που ξέρει μόνο να αγαπάει ή να μισει. και καμιά φορά προσποιείται αδιαφορία για να ταιριάζει με τα συνηθισμένα των όλων. και αν δεν ηταν, δε θα ειχε γραφτει ουτεμια λέξη παραπανω για κάθε αγγιγμα, τρίγμα ή σιωπηή και ακομη κι αυτους που δεν εχω το θάρρος να σιχαθω, θα τους σιχαινομουν οχι απο θαρρος αλλα απο συνηθεια. και παλι δε μου αρεσει ο τροπος μου και παλι ολα γινονται ευκολααντιληπτα και με ενοχλουν και παλι χανω το νοημα και εσενα και παλι το αυθαιρετα μου φαινεται σωστη λεξη γιατι χωριζομαι στα δυο και μετα στα τέσσερα ή στα οχτώ ποτε στα τρια ή στα πέντε να το ξέρεις

κατάληψη

αυτό το κείμενο θα έπρεπε να είχε γραφτεί πολύ νωρίτερα. πριν τα τσιγάρα χάσουν τη γεύση τους, πριν χρειαστεί να μιλήσουμε για πολιτικό κόστος, πριν ξεραθώ.

αυτό το κείμενο θα έπρεπε να είχε γραφτεί πολύ νωρίτερα. όταν υπήρχε στρατηγική για την αλλαγή του κόσμου, όταν τα παιδιά ξαπλώναν σε κουβέρτες,στρώματα και σλίπινγκ-μπανγκς, κάθε φορά που εκείνο το κορίτσι έστριβε βάζοντας το φιλτράκι από τα αριστερά, όταν καθόμασταν στις σκάλες και όταν δε ξέραμε ακόμα τι θα γίνει.

θα αυτοδιαλυθώ

και τα όργανα που επιθυμούν, θα συμμετέχουν πρωτοβουλιακά ή θα αποχωρήσουν μουδιασμένα. γιατί ακόμα υπάρχει στρατηγική για την αλλαγή του κόσμου, τα παιδιά ακόμα ξαπλώνουν σε κουβέρτες,στρώματα και σλίπινγκ-μπανγκς, εκείνο το κορίτσι συνεχίσει να στρίβει βάζοντας το φιλτράκι από τα αριστερά, ακόμα καθόμαστε στις σκάλες και ακόμα δεν έχουμε ιδέα τι θα γίνει.

 

αν

σου πω αυτά που σκέφτομαι
οι λεπτές ισορροπίες μας θα πρηστούν και δε θα χωράνε στο χώρο ανάμεσα σε μένα και σε σένα άρα θα κάνουμε ένα βήμα πίσω, αναγκαστικά.
οπότε
μπορούμε να κοιτάμε τους ανθρώπους που καπνίζουν περπατώντας και να μη μιλάμε μεταξύ μας. 
αν
δε σου πω αυτά που σκέφτομαι
θα ήθελα να σταματήσω να τα σκέφτομαι και να σκέφτομαι άλλα που θα θέλω να σου πω γιατί προτιμώ να μιλάμε μεταξύ μας.
αν 
κάναμε ένα τσιγάρο εμείς αντί για αυτούς που περπατάνε θα ήταν καλύτερα βέβαια.

πέρασε διάστημα διαρκείας χρονικό

http://prasinilesvia.bandcamp.com/track/luma-ft-another-dyke

επανέκθεση (και coda)

έλα    να ακούσουμε αυτά τα τραγούδια

μόνο αυτά τα τραγούδια που δε μας θυμίζουν τίποτα     που δε μας θυμίζουν κανέναν

έλα    να πάμε μεγάλες βόλτες

κάπου

 

ΤοΣπίτι

#1
το σπίτι μου μυρίζει αγάπη,
δεν ξέρω μέχρι πότε
αργότερα θα μυρίζει χλωρίνη
και κανείς δε θα γελάει με τα 
τραγούδια μου,
κανείς δε γελάει με τα τραγούδια μου
τώρα,
κανείς δε βράζει χαμομήλι
τώρα,
και κανείς δεν λιώνει στον καναπέ μου
τώρα,
κανείς εκτός από εμένα
δε θα γεμίζει το σπίτι τρίχες 
τώρα,
θα υπάρχουν μόνο δικές μου τρίχες λοιπόν
και μόνο δικά μου βιβλία,
κανένα που να δείχνει τρισδιάστατη την καρδιά
δηλαδή.
δεν θα υπάρχουν δεύτερα κλειδιά τώρα
και θα πρέπει να συμβιβαστώ και
να κλειδώνω την πόρτα μου τέσσερις φορές.
θα συμβιβαστώ και
θα τρώω αργά όπως μου αρέσει
χωρίς να με ενοχλεί κανείς.
και θα συμβιβαστώ και δε θα εκνευρίζομαι
με κανέναν που τρώει πίτσα συνέχεια.
κανείς δε θα με κοροιδεύει που 
δεν αλλάζω κωδικό στο ίντερνετ
τώρα,
και κανείς δε θα θέλει να καθαρίσει
την τσάντα μου.
κανείς δε θα ξυπνάει όταν
θα γυρίζω στο σπίτι πρωί
τώρα,
κανείς δε θα με ακούει να διαβάζω
αστεία και σοβαρά,
και κανείς δε θα μου λέει δύσκολες λέξεις
για να βάζω στα κείμενα μου
και να φαίνομαι ψαγμένη.
θα συμβιβαστώ λοιπόν και 
θα φεύγω από το σπίτι όποτε 
στεγνώσουν τα δικά μου μαλλιά
μόνο. 

#2
υπάρχει ένα σπίτι κάπου εδώ
που κρύβει όλο το φως και το σκοτάδι
των ανθρώπων.
υπάρχει ένα σπίτι κάπου εδώ
που δεν σου κρύβει τίποτα.
κι όταν πεινάς θα σου δώσει να φας,
κι όταν διψάς θα σου δώσει να πιείς,
κι όταν θέλεις αέρα θα σε βγάλει στο
μπαλκόνι για τσιγάρο.
το πιο διαστημικό σπίτι του κόσμου,
σε θυμάται πάντα,
έχει φωτορυθμικά στο σαλόνι
και το σαλόνι στο χωλ,
έχει τις πιο αλλόκοτες ζωγραφιές,
τα πιο άγνωστα χρώματα
και τα πιο όμορφα πρόσωπα.
υπάρχει ένα σπίτι κάπου εδώ,
που μπορείς να βρείς τους φίλους σου
να λένε αστεία και να τρώνε υγιεινά
μαζί με τους μελλοντικούς σου φίλους,
τα σκυλιά και τα γατιά τους.
και αυτό το σπίτι είναι σαν μια βόλτα
στο αγαπημένο σου μέρος του κόσμου
λίγο πριν μία συζήτηση 
που πρόκειται να σου αλλάξει τη ζωή
και δεν έχεις ιδέα.
και εκεί θα βρείς ανθρώπους
που δε μοιάζουν με κανέναν
και δε σου θυμίζουν τίποτα,
γιατί θα μπορούσαν να είναι τα πάντα
αλλά είναι κάτι άλλο.
υπάρχει ένα σπίτι κάπου εδώ
που σε αγαπάει.

επαναφορά(ή πώς σε χρησιμοποιώ όταν λείπεις)

περπάτησα αργά από εκεί μέχρι το σπίτι μου
τόσο αργά, χωρίς να απαιτείται χρόνος καθυστέρησης
χωρίς να απαιτείται συνειδητοποίηση της κατάστασης μου
χωρίς να απαιτείται καν τσιγάρο για επέκταση της απόστασης.
και θα έπρεπε να είχα μετρήσει τα βήματα μου,
μα ακόμη περισσότερο θα έπρεπε, να είχα μετανιώσει για αυτά τα βήματα μου
και κάθε αμφίβολο βήμα αργής κατάπτωσης που με κάνει να αμφιβάλλω
για μένα
κυρίως.

όλα όσα νιώθω για σένα όταν λείπεις
και όλα όσα δε θέλω να νιώθω για σένα όταν λείπεις
και όλα όσα είναι ανούσιο να νιώθω για σένα όταν λείπεις
ήταν μέσα μου έγχυση ατροπίνης
τα δύο δευτερόλεπτα που δεν έλειπες
και ήσουν εκεί,
όπως όταν σου λέω σε θέλω
και μου λες εδώ είμαι


ενώ δεν είσαι.
και θα έπρεπε να αναγνωρίζω ποιοί
και σε ποιο βαθμό
αντέχουν να γίνουν αιθανόλη μόνο για μένα
επαρκώς μεθυστική για συχνή χρήση,
επαρκώς προσωπική για συχνή αναφορά,
επαρκώς καταστρεπτική για συχνή απομάκρυνση.
και θα ήταν σωστό, για κάθε εμπλεκόμενο
να γίνεται χρήση αυτού,
ως αντικείμενο παρατήρησης και έμπνευσης,
χωρίς ανάγκη κατανόησης ή νόησης
αφού

όταν σου λέω σε θέλω
μου λες με έχεις,
ενώ
μάλλον δε σε θέλω
και σίγουρα δε σε έχω.

όχι εμείς

με ενοχλούν οι προοπτικές.
και οι δικαιολογίες σου 
επίσης.
δεν έχουμε κάτι
αλλά θα είχα τα αρχίδια
να σου πω οτι το τίποτα μου
γίνεται κάτι.
δεν ξέρω τίποτα για σένα
και δεν ξέρεις τίποτα για μένα
οπότε δε μου μοιάζει λογικό
να σε αφήνω να με φιλάς.
γιατί έτσι ξέρεις κάτι
και ξέρω κάτι.
δεν μου έλειψες, δε σου έλειψα
χλιαρές καταστάσεις
για εμάς τους χλιαρούς.
δε με νοιάζουν αυτά που 
μου λες,βαριέμαι
και δε σου ζήτησα εξηγήσεις

*

«εμείς ζούσαμε ο ένας για τον άλλον,
πώς με κοιτάς τώρα με αυτό το βλέμμα απάθειας
και μου λές 
καλή σας νύχτα»
κομμένες οι καληνύχτες,
κομμένες οι καλημέρες.
 

αχά.

τα παιδιά χορεύουν
και ουρλιάζουν τραγούδια
που αγαπάνε
όπως αγαπάω
εσένα
και σένα
και σένα
και σένα
και όλους
τα παιδιά φωνάζουν και πέφτουν
με τα μούτρα και με τα πόδια
τα παιδιά
θέλουν να σε δουν να έρχεσαι
θέλουν να σε δουν να τρέχεις
θέλουν να σε δουν 
να ερωτεύεσαι εσένα
θέλουν να σε δουν να χορεύεις
θέλουν να σε αγγίξουν 
θέλουν να γίνεις φωτορυθμικά
και ντισκομπάλα 
και το αγαπημένο τους τραγούδι
τα παιδιά 
θέλουν να σου βγάλουν τα ρούχα
θέλουν να σε δουν όπως κανείς

προς αποκατάσταση εσωτερικής ισορροπίας

οι μέρες έρχονται
κι όλο φεύγουμε.
δε σου είπα ποτέ
οτι μου αρέσουν 
οι σιωπές μας,
όχι αυτά που δεν είπαμε.
θυμάμαι τα πάντα,
να κάνεις ό,τι νιώθεις
θα βρω την λέξη μέσα μου
και θα σταματήσω
να σε χτυπάω.
αν μπορούσα να μιλήσω
δε θα σου έλεγα τίποτα,
γιατί είναι όμορφες
οι σιωπές μας.
και αν δεν ήταν όμορφες
οι σιωπές μας,
δεν θα σου έλεγα τίποτα
γιατί δε μπορώ.

το πιο γενναίο πράγμα που μπορώ να κάνω
είναι να τους αφήνω να φεύγουν,
και να μην τους περιμένω ξανά.
αλλά και πάλι δεν έχει σημασία,
το καθετί είναι μέρος της ζωής
αλλά αν τα αθροίσεις όλα
σίγουρα δεν κάνουν τη ζωή.

Σ.

πρέπει να έρθεις πιστέυω να με βρεις, ή πρέπει να έρθω να σε βρώ πιστεύω
επειδή πιστεύω τα κάνουμε όλα λάθος όσο είμαστε μακρία
ή τέλοσπάντων τίποτα δε φαίνεται σωστό.

περιμένω,

βάζω στο ψυγείο την λύπη μου, 

να αλλάξει μορφή

-αποδεικτικό στοιχείο της υπομονής μου.
θα την απλώσω αργότερα
θα τη σιδερώσω αργότερα
θα τη φορέσω αργότερα.
αργότερα όλα.
θα πλύνω και τα πιάτα,
αργότερα,

 

 

πάντα αργότερα.




και αν θέλω 
θα σε ερωτευτώ αργότερα
και θα σε ξεχάσω αργότερα.





αν δεν έχω ανάγκη κανέναν θα με αγαπάνε όλοι, αλλά εγώ δε θα έχω ανάγκη κανέναν.
αργότερα

καταπάτηση δικαιωμάτων

άφησα τις εμμονές μου νηστικές, να πεθάνουν επιτέλους, κι αυτές έκαναν φωλιά ανάμεσα στα μάτια μου.

θα ήθελα να επιτευχθεί διάσπαση ατόμου, διχοτόμηση παθολογίας και συνείδησης.

το κάψιμο δεν απευθύνεται κάπου,στην πραγματικότητα είναι αυταπόδεικτο,
και γράφω τώρα για να νιώσω καλύτερα,
γιατί ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι να μη νιώθω τίποτα.

άφησα ουσίες να μπούν μέσα μου, να με σώσουν, και αυτές με τρώνε από μέσα. αχάριστες.

*

δε χρειάζεται κανείς να ξέρει, γιατί απαιτείται παρελθόν και μέλλον σε συνάρτηση,
και που να τρέχουμε τώρα.
δε χρειάζεται τίποτα όταν δε θέλεις τίποτα, αλλά ακόμη κι αυτό μοιάζει με δήλωση,
άστο καλύτερα.
μικρά κομμάτια αντιστέκονται ακόμα, αντισώματα εξολοθρεύονται ακαριαία. 
αύριο δε θα βρίσκω όμορφο τίποτα από όλα αυτά,
αλλά σήμερα είμαι όμηρος πολέμου, κι έτσι μπορώ να σου γράψω.
εσύ δεν έχεις ιδέα, και μιλάμε για όλα τα εσύ εκτός από ένα. 
μιλήσαμε ξανά για αυτό κάποτε, σκέφτηκα μόνη μου πολύ για αυτό κάποτε,
και είπα τέλος. και αυτό δεν ήταν για κάποτε αλλά για πολλά κάποτε μαζί
με εξαιρέσεις αυστηρά ελεγχόμενες εμφανίσεις.
δε μου αρέσει ο απρόσμενος πόλεμος, αυτά τα κομμάτάκια που αντιστέκονται
δεν έχουν καν μνήμη και θα πρεπε να ντρέπονται.
ενώ το δέρμα, που ξέρει και θυμάται διάλεξε τη σωστή πλευρά. 
δε μπορώ να σου μιλήσω άλλο, κουράστηκα αρκετά, έλα μαζί μας, σε περιμένω

αμμωνία

θέλω να καταπιώ κομμάτια από το δέρμα σου,

για να σταματήσω να τα βλέπω, να σταματήσω να σε βλέπω.

θέλω να σε δαγκώσω και να σε καταπιώ

για να είμαι σίγουρη οτι δε θα σε ξανασυναντήσω

ούτε στο δρόμο, ούτε στο κεφάλι μου-

δε χρειαζόμαστε βλέμματα κατανόησης και στοργής

δε χρειαζόμαστε βλέμματα συγκατάθεσης και πόνου

χρειαζόμαστε βενζίνη και στουπί

να κάψουμε ό,τι επέμεινε.

κι ας είμαστε οι χειρότεροι δειλοί αυτού του κόσμου,

μια μέρα οι τοξίνες θα επικρατήσουν 

και θα πάρουν το αίμα τους πίσω και με τόκο.

κι ας ξέρουμε πως είμαστε μόνοι μας,

και θα συνεχίσουμε να είμαστε μόνοι μας μωρό μου,

για πάντα για πάντα για πάντα

δε ντρεπόμαστε να ζητάμε το δύο σε ένα,

και να το κρύβουμε κάτω απο συνήθειες.

δε ντρεπόμαστε να λέμε τόσα ψέματα

για αυτή την ψευδαίσθηση

και πάλι, δε ντρεπόμαστε όταν 

ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε  

τόσες αλήθειες, 

φτάνει πια με τις αλήθειες

κανείς δεν ενδιαφέρεται.

και καλά κάνει. 

όταν με πλησίασες

                                                   άρχισα την υπερκατανάλωση εσωτερικών κραδασμών.

 

είσαι

η βρύση που στάζει, ο θόρυβος που κάνουν οι από πάνω τα πρωινά, τα βράδια που τους αγαπάω όλους, η σειρήνα του ασθενοφόρου, οι δαχτυλιές στα ποτήρια, τα τσιγάρα που αφήνουν άσχημη γεύση, το πολύ κρύο νερό στο ντούζ, τα υπόστεγα, τα χτενισμένα μαλλιά των αεροσυνοδών, τα ψέματα που λέω έτσι χωρίς λόγο, οι πινέζες στον πίνακα ανακοινώσεων, τα τραγούδια που βαρέθηκα να ακούω, τα σκυλιά που δε θέλω να χαιδέψω, όλα τα 34 που πήρα ποτέ, οι γραμμές στα πλακάκια, οι φορές που βαρέθηκα να περιμένω το ασανσέρ, οι ταράτσες που είναι κλειδωμένες πια, οι φίλοι που δε θέλουν να τους αγγίζεις, τα παπούτσια που με κόβανε, σπίτι με ένα δέντρο μέσα, αμήχανη συνάντηση με παλιούς γνωστούς, ο λόγος που γράφω, σορμπέ λεμόνι ανάμεσα στο κυρίως πιάτο και το γλυκό, το καθαρό νερό στη γυάλα με το ψάρι, τα μυνήματα που άργησαν να έρθουν,η φωνή της μάνας μου, τα χιόνια στο ραδιόφωνο, οι φράσεις που προτιμώ να μην επαναλαμβάνονται, τα παρόλο που μ' αγάπησες δεν έπαψες να είσαι κούλ, η πρώτη μου δασκάλα στο δημοτικό, τα στενά που περπάτησα τόσα βράδια χωρίς να φοβάμαι, οι μουντζούρες στα περιθώρια των βιβλίων, τα βρεγμένα ρούχα μέσα στο πλυντήριο, εισπνοή από τη μύτη εκπνοή από το στόμα, οι λογαριασμοί που αναβάλω, τα βιβλία που διάβαζα μικρή κρυφά, ο θυμός που δεν τον εκμεταλλεύτηκα, η ελευθερία του να αφήνεις τους άλλους ελεύθερους, τα λεφτά που έχω δώσει σε ταξί, τα φώτα που σε τυφλώνουν πάνω στη σκηνή, οι καθρέφτες στους δρόμους, οι αφισοκολλήσεις με περιφρούρηση, τα ποτά μου με πιέζουν να πιω γιατί πιστεύουν οτι θα μου αρέσουν, δύο ιουλίου του δύοχιλιάδεςδώδεκα, τα τηλέφωνα που βαριέμαι να απαντήσω, τα φρεσκοξυμένα μολύβια, το άγχος του να μην έχεις εισιτήριο στο λεωφορίο, το σπίτι που έχει φωτορυθμικά στο σαλόνι και το σαλόνι στο χωλ, όλα τα δάκρυα μου, οι φοιτητές που θα μπούν 8ο έτος, τα μαγαζιά που ψάχνουν σερβιτόρες μέχρι 22 και εμφανίσιμες, φτηνό φαγητό στην πλατεία, λέμον πάι, θερινό σινεμά, όλα τα μάτια που πρόλαβα και είδα, τα θέλω να είσαι εδώ, τα σγουρά μαύρα μαλλιά, δεσμός υδρογόνου,

είσαι όλα τα χρώματα μαζί,

ό,τι φοβάσαι οτι δεν είσαι

είσαι το κόκκινο κουτί μου,

είσαι ό,τι ζήσαμε μαζί και 

ό,τι δεν έχεις ιδέα,       

 

he said

ένας δίπλα μου νιώθει άσχημα
και ο μπροστινός μου δηλώνει ελέφαντας
«είσαι πολύ άσπρη» μου είπε κάποιος
αλλά εγώ ένιωθα πράσινος.

θέλω να γράψω αλλά νιώθω σα να διαβάζεις

όλη
η παθολογία
του κόσμου,
εδώ.
και θέλω
ναι θέλω
να αρρωστήσω
κάθε
μέρος
του 
μυαλού
μου.
γιατί εδώ,
είναι εύκολο.

τίτλος για τετράγωνο κείμενο με περίεργα χρώματα που αναρωτιέμαι γιατί να τα βάλει κανείς σε ανάρτηση

είμαστε πολλοί κρυβόμαστε εδώ και εκεί όλο κάποιος λέει εγώ θα μιλήσω κανείς δε του δίνει σημασία κανείς δε μιλάει τελικά κανείς είμαστε όλοι συνένοχοι κρυβόμαστε στις πολυκατοικίες πνίγομαι δε θέλω να το κάνω αυτό μαλακίες μια χαρά είμαστε εδώ είμαστε και πολλοί έχουμε και παρέα που θα βρείς καλύτερα θα προσέχω απο δω και στο εξης θα προσέχω κι αμα δε σου μιλάω θα είναι επειδή θα προσέχω ή επειδή είσαι μαλάκας αναρρωτιέμαι αν κανείς πιστεύει όντως αυτά που γράφω αναρρωτιέμαι αν εγώ πιστεύω αυτά που γράφω αναρρωτιέμαι αν θα διαβάσεις ποτέ αυτά που γράφω αλλά πάλι θα τα διαβάσεις γιατί πάντα έτσι λέω και τελικά πάντα τα ίδια έπρεπε να μου δώσεις τις φωτογραφίες έπρεπε να μου δώσεις κι άλλα αλλά τέλοσπάντων τις φωτογραφίες τις θέλω δε θα στο πω ποτέ γιατί καλύτερα να μου κοπεί το χέρι εντάξει υπερβάλω υποθέτω αν έπρεπε να διαλέξω μπορεί και να στο λεγα υποθέτω να πάλι τα ίδια να θέλεις και να μη μπορείς δηλαδή α με κούρασε αυτή η κατάσταση συνένοχοι σου λέω δεν έχω ούτε μία φωτογραφία μας δε πειράζει και πολύ οι καλύτερες ήταν εκείνες οι πρώτες που τις χάσαμε και οι άλλες στη ταράτσα δε ξέρω όπως και να χει βαρέθηκα να γράφω αυτό το κείμενο δεν έχει κανένα νόημα θα το διαβάσει εκείνη και θα γελάει πάλι εντάξει καταλαβαίνει σου λέω συνεννοούμαστε εμείς 

καλοκαίρι στην Αθήνα (ή πώς να κάνετε το χρόνο μυοκάρδιο)

Όταν ακούς πως διαβάζω Κάφκα στο μπαλκόνι,
σίγουρα η ιδέα διαφέρει απ' την αλήθεια.
Τα μεσημέρια εδώ ακούγεται μόνο 
ο ήχος του μεσημεριού.
Κρατάω το τσιγάρο με το αριστερό χέρι
και γράφω με το δεξί,
ενώ δεν περιμένω τίποτα,
ενώ ο αέρας παίρνει τα χαρτάκια.
Η Αθήνα είναι όμορφη όταν περπατάς
μόνος σου,
και η Αθήνα είναι όμορφη γιατί
μου θυμίζει εσένα,
αλλά εσύ είσαι ομορφότερη σίγουρα.
Δεν θέλω να είσαι όμορφη για όλους.

Καθόμαστε στο μπαλκόνι και 
δεν περιμένουμε τίποτα.
Καθόμαστε στο μπαλκόνι
εσύ και εγώ,
και δεν υπάρχει κάτι άλλο,
ούτε η ατμόσφαιρα έχει κάτι,
ούτε τίποτα.
Απλά, καθόμαστε στο μπαλκόνι.

green, blue & red

έρωτας και ελευθερία στο ξύλινο πάτωμα.
κλείσε τα φώτα και άσε το σώμα σου
να φτάσει στο μπλε.
μεθυσμένα αγόρια καπνίζουν χρυσόσκονη
και  υπέροχα κορίτσια φωσφορίζουν στο σκοτάδι,
περπάτα μέσα μου αν θες να με φτάσεις.
ξέχνα ποιος είσαι και τι έκανες,
στη μεγάλη πόλη όλα επιτρέπονται,
ξέχνα ποιος είσαι και τι έκανες,
θα βρεις ο,τι χρώμα θες σε αυτά τα δωμάτια.
ζήτα μου ο,τι φοβόσουν,
στη μεγάλη πόλη όλα επιτρέπονται.
αγόρια αγγίζονται,
και μαγέυονται, νιώσε το σώμα σου.
κορίτσια ερωτεύονται και χάνονται.
η γεύση στο στόμα μου δε μου θυμίζει τίποτα άλλο,
διώξε με σήμερα, αγάπα με σήμερα,
που έχουμε τα πάντα.
στο μεγάλο σπίτι, 
άνθρωποι χορεύουν με σκιές και πλάσματα φωτός.
κλείσε τα φώτα και άσε το σώμα σου να φύγει,
κλείσε τα φώτα και κοίτα τα χέρια μας,
νιώσε τον αέρα, έξω απ' το παράθυρο,
η μεγάλη πόλη κάνει ησυχία.
αγόρια και κορίτσια στο ξύλινο πάτωμα,
δες αυτά τα μάτια που χάνονται,
δες αυτή τη ζέστη που βγαίνει από μέσα μας.


μεθυσμένα αγόρια καπνίζουν χρυσόσκονη
και  υπέροχα κορίτσια φωσφορίζουν στο σκοτάδι,


περπάτα μέσα μου αν θες να με φτάσεις.

τα παιδιά που κατέβηκαν με ωτοστόπ απ' το λόφο

τα μάτια του δε κλαίνε,
έκλαιγε.
γελούσε.
κι εγώ αρχίζω να σιχαίνομαι,

ένας άσπρος θάνατος 

και ένας καφέ έρωτας.

κι εκείνος γελούσε πάλι
και μου έλεγε για τη ζωή,
για τις ζωές.
όλες τις ζωές που ζήσαμε 
και χάσαμε,
όλες τις ζωές που είχαμε,
αυτές που δε πιστέψαμε σε θαύματα,
ζωές που τελείωσαν
και μας τελείωσαν.

Γελάει,
γελάω κι εγώ.  
κλαίει και 
δεν εξαφανίζεται συχνά,
ας μιλήσουμε για τη ζωή.

ναι φοβάμαι να κάνω αυτό που θέλω

το κεφάλι μου καίει,
και δε ξέρω πως 
θα φύγουν όλα αυτά από μέσα μου.
ό,τι και να γράψω είναι πολύ
και λίγο.
ό,τι και να πω είναι λέξεις.
ό,τι και να κάνω είναι 
τίποτα.

δεν αντέχω να κοιτάζω
δεν αντέχω να θυμάμαι
ούτε να ξέρω
ούτε αυτές τις λέξεις
ούτε εμένα
τίποτα
τίποτα
τίποτα

too true to be good

«I love to smoke.

smoking a cigarette is like forgetting.

when I hit rock bottom it's all I have.

light up,

smoke up,

shut the fuck up.

it hides the shit.

the smoke hides the shit.

there is menthol and vanilla. 

some people like them.

menthol cigarette.

vanilla cigarette.

chocolate cigarette.

cigarette cigarette.

cigarettes clearly keep me from going crazy.

keeps me alive.

it keeps me alive until i die.»

*les amours imaginaires

μου λείπει

γιατί λείπει

μη φως

εσωτερικές δονήσεις θρυματίζουν τον κόσμο.

ειρμός και αίσθηση

συνειρμός και συναίσθηση.

δεν επιθυμώ να επιθυμώ 

να πραγματοποιηθούν 

οι επιθυμίες μου.

εσωτερικές δονήσεις θρυματίζουν τον κόσμο .

αυτοί που ορίζουν τη ζωή απο το θάνατο

οι σκέψεις βγάλανε δόντια,
γεμίσαμε σημάδια.
δαγκωματιές
στο λαιμό
και ανάμεσα στο στήθος,
και μέσα,
μέσα βαθιά.

τα βράδια δε θα σε κοιτάζω,
τις μέρες δε θα σου λέω
καλημέρα,
τα βράδια δε θα σου τραγουδάω,
τις μέρες δε θα σε αγγίζω.

να τραγουδάς κι εσύ απ' την πλατεία

ρώτα με,

ξανά και ξανά,

κι εγώ θα σου γελάω.

τα παιδιά βρέχουν

τα πόδια τους

στις θάλασσες

και απλώνουν

σώμα και ψυχή

στους ήλιους.

Καληνύχτα,

σε αγαπώ

ΜΠΛΕ

όλες οι θάλασσες θυμίζουν εσένα.

(ζέστη. στο υπόσχομαι αυτό, θα κάνει ζέστη. και θα μυρίζει λουλούδια. ναι μπορώ να στο υποσχεθώ κι αυτό. θέλεις να πάμε μια μεγάλη βόλτα; στις βόλτες πάντα μου λες ναι. αυτός ο δρόμος είναι ωραίος, αυτό το μέρος είναι ωραίο. μη σκέφτεσαι τίποτα. νομίζω αρκετά σκεφτήκαμε, σκεφτήκαμε αρκετά, ναι αρκετά για τώρα. και ας μη λυπηθούμε για τίποτα σήμερα. ούτε απόψε. ούτε αύριο, εντάξει; λοιπόν εδώ μπορούμε να κάτσουμε, είναι ήσυχα. μπορούμε νομίζω.)

θέλω να σ' αγγίξω για να ζήσω άλλη μια στιγμή

έχω ένα κόμπο στο λαιμό,
φταίει αυτό το τραγούδι
και δε θέλω ξέρεις.

σήμερα σκεφτόμουν 
εκείνα που (σου) έγραφα

μη μου μιλάς,
λέει.
όσοι λένε μακάρι να
δεν το εννοούν 
σου λέω.
κανείς
και τίποτα
δεν εννοεί.

αν εκείνοι έλεγαν
σαγαπώ
θα ήταν σαν όλα
τα άλλα σαγαπώ

για τους αγαπημένους μου φίλους

όπως παλιά.
πάλι μωρό μου.
μεγαλώνοντας αλλάζουν όλα,
οι συνήθειες γίνονται κακές
και άρρωστοι είναι
μόνο οι υγιείς.

έχω μέρες να σε δω,
καιρό να σου πω πως σε αγαπάω
δεν θυμάμαι ονόματα στα τραγούδια
τα δικά μου
και τώρα θα ήθελα να ταξιδέψω 
παντού,
και να ερωτευτώ τους φίλους
απ' τα παλιά και
τους καινούριους.

λίγες λέξεις είναι αρκετές
και φυσικά
δε λένε τίποτα ακριβώς
και στο περίπου πάντα.
έλα, ζω όταν γελάς
κι όταν κλαίς,
 

 

ξέρεις τι θα ήθελα;

τα τραγούδια που ακούμε, δεν τα ακούμε ποτέ μαζί

και τη μαγεία μας τη μοιραζόμαστε με φιλιά.

οι εραστές κρυώνουν και καίνε,

και κάποιος κάποτε έγραψε για μας.

όταν σε χάσω θα ξεχάσω τα πάντα

όταν έρθεις θα τραγουδάω την αληθινή τέχνη

κι όταν γεμίσω ρυτίδες θα καπνίζω

τα τσιγάρα σου. 

δε με ακούς.

δε με ακούς,

που γίνομαι για σένα

μπλε.

2 άτομα αυστηρά

 στο ασανσέρ λέει να μη μεταφέρονται βαριά αντικείμενα γιατί δεν αντέχει ο μηχανισμός του. εμείς βάλαμε μία ντουλάπα, ένα τραπέζι, εφτά κούτες και ένα δεινόσαυρο.

αλλάζω θέμα και σε ρωτάω: τι θα γίνει με σένα;
ξαναλλάζω θέμα και σου λέω να μην ανησυχείς.

έλα,

να σ' αγαπήσω με τα χέρια.

σήμερα κάνει του του το κεφάλι μου, και οι φίλοι μου εξαφανίστηκαν, μπορεί να έφυγαν με κλεμένο αμάξι. σήμερα κάνει του του το κεφάλι μου, κι είσαι κι εσύ που υπάρχεις για να σε αντιγράφω. δες τι ωραία που παίζουμε σήμερα, θα μπορούσα να φάω τα χέρια μου άμα δεν έρθεις-όχι εσύ. αλλά μία κυρία δεν τρώει ποτέ τοσο βαριά το βράδυ.

τα τέρατα.

Η ντουλάπα είναι σκονισμένη και βρώμικη. Το τέρας που ήταν μέσα, κουράστηκε και έφυγε. Δύσκολη δουλειά να είσαι τέρας στις μέρες μας, πρέπει να στριμώχνεσαι κάτω από κρεβάτια, στο κρύο, σε ξεχαρβαλωμένες ντουλάπες, κάτω από σκάλες που τρίζουν, σε στενές αποθήκες. Και όλα αυτά γιατί; Τα απανταχού τέρατα έχουν απηυδήσει. Όταν τους έκοψαν το επίδομα για βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, η κατάσταση ξέφυγε τελείως. Τα τέρατα κατέβηκαν στους δρόμους εξαγριωμένα και απαιτούσαν τα δικαιώματα τους. Οι υπουργοί ούρλιαζαν στα κανάλια, τα τέρατα γρύλιζαν στα κανάλια και η αστυνομία φοβόταν να κατέβει στο δρόμο. Η κυβέρνηση φοβούμενη πιθανή καταστροφή υποχώρησε τακτικά.

Μετά από αυτό, χάλασε η κατάσταση. Τα τέρατα άρχισαν να ζητάνε μεταθέσεις σε θέσεις μυαλού. Τα τέρατα του μυαλού είναι τα πιο ακριβοπληρωμένα φυσικά. Κάθονται σε ένα μυαλό απλά, και που και που βγάζουν μία κραυγή, και χαλάει όλο το σύστημα. Βέβαια, πολλοί δεν τα καταφέρνουν, κυρίως τα κλειστοφοβικά τέρατα δεν αντέχουν πάνω από δύο μέρες σε μυαλό. Έχει και φασαρία στα μυαλά, αλλά είναι καλύτερα από μουχλασμένες τρύπες, όπως και να το κάνουμε.